Als hoger opgeleide professional sta je gemakkelijk tussen 2 vuren in:
1. Aan de ene kant het walhalla van de onbegrensde mogelijkheden in onze huidige maatschappij. Je bent jong, vol ambitie, hebt een goede opleiding op zak en er is sprake van een toenemende vergrijzing. Kansen genoeg dus.
2. Aan de andere kant is de vaak onbewuste downside van verwachtingspatronen. Onder invloed van steeds verder toenemende urbanisatie, communicatiemogelijkheden en mediauitingen om je heen, wordt je alsmaar vaker geconfronteerd met het maatschappelijke ideaalbeeld in onze omgeving. Denk bijvoorbeeld eens aan die nieuwe auto, verre vakantie, of dat altruistische vrijwilligersproject wat je van een bekende voorbij ziet komen op facebook. Bewust of onbewust wordt je daar altijd enigszins door getriggered. Als je het zo zou kunnen krijgen, zou jij het ook willen. De worst is je in ieder geval weer een keer voorgehouden.
De frictie tussen mogelijkheden en verwachtingspatronen zou je ongenuanceerd als volgt kunnen benoemen:
Als je niet het maximale uit jouw leven haalt dan ligt dat alleen nog maar aan jou!
(Ik ga er hierbij vanuit dat je jezelf in de positie bevindt dat je gezond en fit bent, een opleiding hebt kunnen volgen, dat je nooit (grote) geldzorgen hebt gehad en dat de arbeidsmarkt kansen biedt voor jou)
Ervan uitgaande dat je in jouw situatie voldoende mogelijkheden hebt, dan scheppen die mogelijkheden automatisch een verwachting. Dat doe je in eerste instantie zelf, maar jouw omgeving en de maatschappij in het algemeen (reclame, facebook, etc.) doen ook een flinke duit in het zakje. Het schept een verwachting dat je het hoogst mogelijk haalbare moet nastreven. Daarbij is het doel soms belangrijker dan de inhoud en kunnen de kosten van het streven groter worden dan het genot van de opbrengsten.
En om dit punt is het zo verschrikkelijk belangrijk om jezelf de vraag te stellen of je wel volledig eerlijk naar jezelf durft te zijn. Als je problemen hebt om voldoende energie op te brengen voor je werk, dan is het heel goed mogelijk dat je niet volledig eerlijk naar jezelf bent.
Een veel voorkomende oorzaak van loopbaanproblemen is dat iemand het verwachtingspatroon van zijn omgeving overneemt en op zich zelf betrekt. Hierbij worden dan de aspecten uit de eigen identiteit die niet aan dit ideaalplaatje voldoen losgelaten. Gevolg is dat er idealen worden nagestreeft, die niet de eigen zijn.
Je streeft dan idealen na, waarvan je denkt dat de maatschappij die van je verwacht, in plaats van je leven te leven naar jouw eigen persoonlijke idealen. Een recept voor onvermijdelijke loopbaanproblemen op de korte of langere termijn.
Soms biedt een externe beperking ook berusting namelijk. Ik weet bijvoorbeeld dat ik niet zou hoeven solliciteren op een technische functie waar scheikunde als achtergrond voor wordt gevraagd. Dan vallen er banen af. Hoef je niet meer over na te denken. Weg! Rust.
Ook het feit dat er -overdreven gezegd- geen oorlog is en dat er uberhaupt banen zijn schept de verwachting dat je dus een baan moet kunnen vinden. (ik wil nog extra benadrukken dat ik het hier heb over een globale situatie om mijn punt te verduidelijken en dus voorbij ga aan de ontelbare specifieke gevallen waarin er bijvoorbeeld helemaal geen banen voorhanden zijn, ondanks dat je een passende opleiding hebt)
Actiepunt:
Het is dus goed om jezelf nog eens af te vragen of je een verwachtingspatroon probeert te voldoen dat niet in overeenstemming is met wie je eigenlijk bent. Durf jij hierbij volledig eerlijk naar jezelf te zijn? Alleen dan is een duurzaam succesvolle loopbaan mogelijk.
Comments are closed.