Ik heb laatst van een goede vriendin het boek ‘De Profeet’ van Khalil Gibran gekregen. Een fantastisch, tijdloos boek met een aantal waardevolle levenslessen. Mijn oog is specifiek gevallen op één van de passages, vanwege de link naar verscheidene loopbaanvragen:
“Je rede en je hartstocht zijn het roer en de zeilen van de zeevarende ziel. Indien de zeilen of het roer breken, kun je enkel voortdobberen en drijven, of stilliggen in het midden van de zee.
Want de rede, zo zij alleen heerst, is een beperkende macht; en de hartstocht, waarop niet wordt gelet, is een vlam die ter eigen vernietiging brandt. Laat dus je ziel je rede aanwakkeren tot de hoogte der hartstocht, opdat zij moge zingen. En laat zij je hartstocht met rede leiden, opdat je hartstocht moge leven door zijn eigen dagelijkse wederopstanding en als de feniks herrijzen uit zijn eigen as.
Ik zou willen, dat je je oordeel en je lust zag als twee beminde gasten in je huis.
Voorzeker zou je de ene gast niet meer eren dan de andere: want wie meer aandacht schenkt aan de een, verliest de liefde en het geloof van beide.”
Hoe staat het met jouw balans tussen hartstocht en rede?
Comments are closed.